Korte terugblik van een manager

De doorbraak is wat mij betreft geweest het besef dat ik een (hoog)sensitieve man ben. Met deze sensitiviteit als uitgangspunt zijn vrijwel alle gebeurtenissen in mijn veertig jarige leven waarbij ik een vraagteken had gezet, uit te leggen. De sensitiveit geeft voor mij een logische weergave van allerlei situaties die zich hebben voorgedaan en de keuzes die ik heb gemaakt. Vanuit dit voor mij totaal nieuwe perspectief ben ik eindelijk in staat om het tij te keren, de regie in handen te nemen. En ik ben al een eindje op weg.

Hoe anders was het toen ik zeg twee jaar geleden bij Anita begon. Ik was gefrustreerd en uitgeblust en had het gevoel geen vat te hebben op mijn leven. Ik had totaal geen regie over mijn leven. Ik ervoer soms enorme spanningen die zich uitte in hoofdpijnen, en het was soms alsof ik geen contact meer had met mezelf. Voor mij was de stap naar Anita het laatste wat ik wilde investeren en als dat niets zou opleveren moest ik mijn leven maar drastisch aanpassen en anders indelen. Gelukkig bleek er een weg naar boven. Het eerste jaar werd ik mij bewust van een aantal belangrijke life-events. Deze gebeurtenissen waren mij al wel bekend en dat ze een grote invloed hebben gehad ook, maar ik had nooit begrepen waarom dat zo was. Het werd me duidelijk dat bepaalde gebeurtenissen, zoals de verhuizing van Putten naar Drachten net voor mijn pubertijd, misschien wel blijvende schade heeft kunnen achterlaten. De metafoor van de blokjes liet dat destijds mooi zien. Het leven bestaat uit een stapel blokjes. De blokjes staan voor gebeurtenissen en de manier waarop ze zijn opgestapeld voor hoe de gebeurtenissen zijn ‘geland’. Bij niemand is de stapel mooi recht. Een ieder heeft een onregelmatige toren van blokjes, echter zolang de toren uit zichzelf rechtop blijft staan is er contact van boven naar onder. Bij mij was het blokje dat de verhuizing uitbeeldde volledig uit het lood geslagen, het zweefde er als het ware naast. Dit verklaarde mijn gevoel van soms geen contact kunnen hebben met mezelf, immers de verbinding was verbroken. Het romantiseren van ‘het kind’ in Putten en het negatieve beeld van ‘de adolescent’ in Drachten, zorgden voor onrealistisch en bijna puberaal gedrag vanuit mijn onderbewustzijn. Ik merkte dit gedrag vaak wel op bij mezelf en kwam dan in een neerwaartse spiraal terecht van afkeuring. Ik baalde van dit gedrag maar had geen ‘tools’ om het anders te doen, het om te zetten in ander meer constructief gedrag. Vanaf dat moment zijn we bezig gegaan mij te leren bepaalde ‘tools’ in te zetten in situaties die spanningen opriepen. Langzaam kreeg ik meer zelfvertrouwen om bepaalde keuzes te maken maar ik bleef erg onzeker. De ommekeer kwam toen ik me bewust werd van mijn sensitiviteit. De impact van dit gegeven is, nog steeds, enorm. Het maakte de keuze om een medicijn te slikken om de dagelijkse indrukken die ik binnen laat komen, te dempen, een stuk gemakkelijker. Sinds ik medicijnen slik gaan de ontwikkelingen heel erg snel de positieve kant op. Ik heb het gevoel in een auto te zitten die tien jaar lang met brullende motor en gierende banden aan een zware ketting heeft gelegen. De auto spoot alle kanten op maar kon alleen maar rondjes draaien om het bevestigingspunt heen en de afstand werd beperkt door de lengte van de ketting. Door de medicijnen lijkt die ketting ineens losgeslagen te zijn. Het is niet moeilijk in te beelden wat er dan gebeurt. Inmiddels zit ik achter het stuur van de auto en ben ik in staat zelf de richting te bepalen. Dat geeft een enorm goed en volwassen gevoel. Het is alsof ik completer ben geworden, meer solide. Inmiddels heb ik nu wel aan een aantal situaties meegedaan op mijn werk waarvoor ik de afgelopen jaren ben weggelopen. Dat geeft aan de ene kant een behoorlijke kick en aan de andere kant weer nieuwe mogelijkheden om te groeien. Ik merk dat ik hunker naar groei.

Nieuwe doelen

Ik wil dus groeien en een nieuw onderwerp waar ik momenteel erg mee bezig ben en dat zich hiervoor leent,  is het effectbesef. Het effect van mijn gedrag op anderen, thuis en op mijn werk. Dat is waar ik de komende tijd aan wil werken. Aandachtspunt voor mij is en blijft wel om met beide benen op de grond te blijven staan, tijdig mijn rust te nemen en contact met mezelf te houden. Het accepteren en integreren van mijn sensitiviteit vooral op mijn werk, is ook een belangrijk proces. Hoe kan ik positief gebruik maken van mijn sensitiviteit? Hoe kan ik dit inzetten? Ook hier weer een ‘ regie-kwestie’, zo lijkt het. In het bijzonder werkgerelateerde situaties behandelen zodanig dat ik in staat ben het in een ander perspectief te zetten, in staat ben tijdig de regie in handen te nemen voordat er frustratie en onvermogen ontstaat.